Mijn Verhaal

Welkom op mijn persoonlijke website!

 

Mijn naam is Florianne, maar iedereen noemt me Floor. Ik heb één grote passie waar ik alles voor doe en dat is zwemmen,

wedstrijdzwemmen. Ik zwem wedstrijden sinds 2009 en sinds september 2017 zit ik bij het paralympische team,

waar ik heel trots op ben.

 

Mijn beperking  

 

Waarom bij het paralympische zwemteam? Nou dat zit zo, ik heb cerebellaire parese. Wat in mijn geval betekend dat mijn rechter kleine hersenen nauwelijks aanwezig zijn. Of dit aangeboren is of door zuurstof gebrek tijdens mijn geboorte is ontstaan, is helaas niet duidelijk. Wat wel duidelijk is, is dat ik als gevolg hiervan een slecht evenwicht en coördinatie problemen heb. De neuroloog heeft ook vastgelegd dat ik gegeneraliseerde dystonie heb. In het kort betekent dat, dat je stoornissen hebt in je spierspanning in je hele lichaam.

 

Mijn jeugd

 

Mijn beperking is een lichamelijke handicap maar niet direct zichtbaar als je naar mij kijkt. Dat maakt het best wel eens lastig om te snappen dat ik niet alles kan wat anderen wel kunnen. Het ‘onzichtbare’ van een cerebellaire parese was ook lastig voor mijn ouders. Mijn ouders waren namelijk best lang op zoek naar een reden waarom tijdens mijn ontwikkeling alles zo moeizaam en langzaam verliep. Zo liep ik laat, kon ik pas heel laat zonder zijwieltjes fietsen, sprak ik laat, vond en vind ik lezen moeilijk, kon en kan ik niet schrijven, struikelde ik vaak en brak ik bijna elk jaar wel iets. Ik heb jarenlang vanaf mijn 3e logopedie en fysiotherapie gehad om mij te helpen ontwikkelen. Toen ik 7 jaar was is er een MRI gemaakt van mijn hersenen en wisten we eindelijk dat ik cerebellaire parese had, waardoor ik extra hulp kon krijgen op de basisschool, zoals aangepast meubilair en een speciale kleine computer zodat ik niet meer hoefde te schrijven. Mijn ouders en ik hebben met die diagnose verder niet zoveel gedaan. Ik werd gestimuleerd om alles zelf te proberen en dat wilde ik ook. Het hoorde nou eenmaal bij mij dat niet alles in een keer lukte. Ik denk zelfs dat ik daarom een enorme doorzetter ben en oefen tot ik iets kan. Wat natuurlijk niet altijd lukt.

Vanaf mijn 8ste  wilde ik altijd een zo gewoon mogelijk leven leiden zonder dat iemand dacht dat ik anders was. Maar ik merkte dat hoe ouder iedereen werd hoe moeilijker dat voor mij was. Iedereen ontwikkelde zich verder en ik bleef vaak achter en mijn trucjes om mijn handicap te verbergen hielpen steeds minder. Ik vond het best moeilijk dat ik anders was dan de andere kinderen uit mijn omgeving en vond het lastig om mijn handicap echt te accepteren.

Meer duidelijkheid

Ik wilde toen ik 18 was zelf meer duidelijkheid over mijn beperkingen. Waarom kon ik bepaalde dingen niet en anderen wel? Wat kon ik nog meer verwachten en waren er misschien oplossingen voor de dingen die ik niet kon? Ik ben toen een heel traject gestart met mijn revalidatiearts in het ziekenhuis. Dat heeft mij heel goed geholpen. Het werd me duidelijk dat er best wel iets bekend is over cerebrale parese maar helaas nog niet zoveel over cerebellaire parese, wat ik heb. Ook werd het me duidelijk dat door het missen van mijn rechter kleine hersenen het voor mij heel moeilijk is om de juiste spieren aan te spannen of te ontspannen op het juiste moment. Hierdoor is zelfs spreken moeilijk. Wat ik wil zeggen zit vaak wel in mijn hoofd maar komt er soms heel anders uit. Of het duurt heel lang voordat ik de zin heb gemaakt en kan zeggen. Hierdoor kost het normale leven mij al veel energie. Ik moet over bijna alle bewegingen die ik maak nadenken, helemaal als het nieuwe bewegingen zijn. De revalidatie arts zei dan ook altijd dat mijn dagelijkse leven eigenlijk al topsport is! Dat zette mij aan het denken en heeft uiteindelijk zelfs geleid tot een positieve wending van mijn echte sportcarrière!
 

 

 

 

 

 

 

 

 

Sponsors

Mijn zwemcarrière

 

Zoals ik aan het begin van mijn introductie al vertelde hou ik van zwemmen.

Zwemmen is de enige sport geweest waar ik me niet bij bezeerde en me altijd een gevoel van vrijheid gaf. Ik ging zwemmen bij ZV Haerlem toen ik 10 jaar oud was en zwom mijn eerste wedstrijd in februari 2009. Sindsdien ben ik verkocht. Sinds 2016 zwem ik en ben ik lid bij DWT. Zwemmen was en is mijn passie. Ik wilde de beste worden in de vlinderslag, net als mijn grote idool Marleen Veldhuis.

Door het revalidatie team is die droom een stapje dichterbij gekomen. Zij hebben mij de duw in mijn rug gegeven om te onderzoeken of ik als gehandicapte zwemmer geclassificeerd kon worden. Tijdens mijn Nederlandse classificatie werd ik gescout door Jeanette, in  2017 de trainer-coach van het Johan Cruijff Foundation opleidingsteam van de Nederlandse parazwemmers. Sindsdien ben ik gaan trainen bij het JCF team in Amersfoort en ben ik doorgestroomd naar het HPC team.

Ik ben zo blij dat ik de kans heb om mijn sport te beoefenen op mijn eigen niveau. Dat ik mezelf niet altijd hoef te bewijzen dat ik beter moet zijn dan valide zwemmers. Ik wil tegenwoordig gewoon de beste worden in mijn klasse en zo hard mogelijk zwemmen. Ik ben supertrots dat ik in die korte tijd bij de parazwemmers al tot een 6e plaats heb kunnen zwemmen tijdens de Europese kampioenschappen in Dublin in 2018! Dat had ik begin 2017 echt niet gedacht. Ik ben er ook trots op een parazwemmer te zijn en voor het paralympisch team uit te mogen komen. Ik denk nu dan ook niet meer in beperkingen maar in mogelijkheden.

Mijn corona tijd + Tokio 

 

Mijn coronatijd begon met een plotselinge Lock down in maart 2020 net als voor iedereen. Mijn angst in de Lock down was dat mijn trainingsarbeid niet groot genoeg zou zijn om de Paralympische spelen in Tokio te halen. Niemand had water om te trainen en we moesten het doen met hardlopen of fietsen, of een in de haast gekocht buitenbad voor in de tuin. Na een tijdje werd er bekend gemaakt dat de topsport weer mocht trainen. Ik voelde me super bevoorrecht. Een paar weken later werden de Spelen naar 2021 verplaatst en iedereen was best wel opgelucht.

Meer tijd om je voor te bereiden klinkt heel fijn, maar je merkt na een tijdje dat het mentaal zwaar is. De motivatie is moeilijk vast te houden als je niet weet waar je voor traint, omdat alle binnen en buitenlandse wedstrijden worden afgelast. In het afgelopen jaar voor de spelen heb ik veel van mijn lichaam gevraagd, mentaal en fysiek. Ik werd vaak verkouden of echt zo moe dat ik niet kon trainen. Daardoor ben ik ook vaak getest voor corona en heb ik dagen verplicht thuis gezeten in afwachting van de uitslag en om de rest van het team niet verkouden te maken.

 

Stip op de horizon het afgelopen jaar waren de kwalificatie wedstrijden voor de spelen, het RQM (Rotterdam qualification meet) van 3 tot 6 december 2020 en het EQM (Eindehoven qualification meet) van 9 tot 11 April 2021. Helaas werd ik 1,5 week voor het RQM weer verkouden en moest ik een corona test doen. Uitslag positief! Ik had corona en moest in quarantaine. Weg RQM! Ik ben 2 weken flink ziek geweest en heb een hartspierontsteking opgelopen. Daardoor moest ik na de kerstvakantie langzaam opbouwen. Door het mislopen van het RQM had ik nog maar 1 kans om mij te kwalificeren. Ik ben toen een andere trainingsarbeid gaan doen zodat ik minder snel verkouden werd en voelde me heel goed. Ik was helemaal klaar voor het EQM.

 

Om mee te mogen doen aan het EQM moest iedereen een PCR test doen. De wedstrijd was op vrijdag en ik kreeg woensdag de uitslag, weer positief! PANIEK !! Ik moest die woensdag gelijk een extra snel test doen en gelukkig was die negatief, maar voor het EQM moest iedereen een negatieve PCR test laten zien. Gelukkig kon ik gelijk naar Amsterdam, waar de olympische ploeg werd getest. Ik mocht achteraan sluiten. Donderdag werd bekent dat ik negatief was, YEEEEJH. Daarna moest ik gelijk door naar Eindhoven voor het loszwemmen. Mijn voorbereiding was verre van optimaal, maar ik wilde zo graag. Mijn afstand (100m vlinderslag) was gelijk de eerste dag. Ik was super zenuwachtig, want ik had hoge verwachtingen van mezelf. Helaas heb ik het limiet op 25 honderste niet gehaald en ik baalde enorm. Ik heb tijdens de race wel een persoonlijk record gezwommen maar ik kon harder. Achteraf denk ik dat ik fysiek sterk genoeg was, maar er mentaal niet klaar voor was. Ik was zo zenuwachtig, ik had zolang geen wedstrijd gezwommen en het moest in die eerste en enige wedstrijd gebeuren! Dat heeft een hele grote rol gespeeld. Na dit avontuur ben ik zeker van plan om door te gaan tot Parijs 2024, als het aan mij ligt. Topsport is hard maar ik wil het voor geen goud opgeven.